Eric Weiner - Geografia szczęścia
Autor podszedł do przedmiotowego zagadnienia z reporterską dociekliwością i skwapliwością. W konsekwencji postanowił on odwołać się do… badań naukowych (ach, ci Amerykanie…). Tu wszakże musiał on zmierzyć się z pierwszą „ścianą”, a mianowicie samym rozumieniem szczęścia – czy też raczej stanu szczęśliwości.
Następnie zaczął on penetrować różnorakie miejsca sklasyfikowane na liście oaz tego jakże pożądanego stanu. Niektóre z nich nie powinny zaskakiwać czytelnika, by wskazać chociażby na Holandię, Szwajcarię czy Islandię, ale też i Katar, inne jednak bardziej specyficzne i niekoniecznie kojarzące się z bogactwem i wysokim PKB – jak Bhutan czy Tajlandia.
Paradok
salnie najcenniejszy poznawczo jest jednak chyba rozdział o Mołdawii, prezentowanej niejako na zasadzie kontrastu, która z uwagi chociażby na stosunkowo nieznaczne oddalenie od kraju nad Wisłą powinna dla nas, Polaków, stanowić drugie zwierciadło, w którym moglibyśmy nieco obiektywniej spojrzeć na swój przecież wypaczony wizerunek kształtowany w komparycji wobec niezwykle zamożnego zachodniego sąsiada.
Autora cechuje jednak szereg irytujących manieryzmów, może nie składających się na denerwującą całość, lecz trochę osłabiających wymowę całości. Chociażby jakkolwiek jest on w stanie docenić klasowy angielski humor, to sam sili się raczej na żarty dość niskich lotów, nieco zbyt wymuszone.
„Geografia szczęścia” nie jest pozycją szczególnie odkrywczą czy też wyczerpującą temat. Jej konkluzje są więcej niż przewidywalne, choć też wyłowić z niej można więcej niż kilka wartościowych spostrzeżeń, zdolnych wywołać refleksję bez potrzeby opuszczania własnych czterech ścian.
Autor: Klemens
Następnie zaczął on penetrować różnorakie miejsca sklasyfikowane na liście oaz tego jakże pożądanego stanu. Niektóre z nich nie powinny zaskakiwać czytelnika, by wskazać chociażby na Holandię, Szwajcarię czy Islandię, ale też i Katar, inne jednak bardziej specyficzne i niekoniecznie kojarzące się z bogactwem i wysokim PKB – jak Bhutan czy Tajlandia.
 |
Paradok
Autora cechuje jednak szereg irytujących manieryzmów, może nie składających się na denerwującą całość, lecz trochę osłabiających wymowę całości. Chociażby jakkolwiek jest on w stanie docenić klasowy angielski humor, to sam sili się raczej na żarty dość niskich lotów, nieco zbyt wymuszone.
„Geografia szczęścia” nie jest pozycją szczególnie odkrywczą czy też wyczerpującą temat. Jej konkluzje są więcej niż przewidywalne, choć też wyłowić z niej można więcej niż kilka wartościowych spostrzeżeń, zdolnych wywołać refleksję bez potrzeby opuszczania własnych czterech ścian.
Autor: Klemens
