LOGOWANIE

Zarejestruj sie

Okinawa nie jest anonimową nazwą własną, przeciwnie, funkcjonuje ona dość często w świadomości społeczeństwa, choć w sposób dość zabawny, bo bez zdolności wywołania jakiegokolwiek trafniejszego skojarzenia. Najczęściej jest ona jednak wiązana z zaciętą bitwą podczas wojny na Pacyfiku bądź matecznikiem karate, nie sposób więc dziwić się, że okładka książki Stanisława Meyera również odwołuje się do wspomnianej sztuki walki. Autor przekonuje jednak, iż w żadnym razie nie jest to miejsce pozbawione swej historii.

Co jednak istotne, losy tych ziem – nie tylko samej Okinawy, lecz również pozostałych wysp (czy też archipelagu, bo w tym przypadku nie muszą to być synonimy) Riukiu – w istocie nie cechują się długim – w linearnym rozumieniu – rodowodem. Z jednej strony jest już stwierdzonym faktem naukowym, że były one zamieszkiwane od paleolitu, z drugiej jednak zamieszkujące je społeczności przeszły z neolitu do bardziej zaawansowanych form dopiero ok. XI-XII wieku. Nie sposób więc dziwić się, że objętość przedmiotowej publikacji nie jest znaczna.



Niemniej jednak i tak zaskoczeniem dla czytelnika będzie odkrycie trwającego ponad pół tysiąclecia okresu samodzielnej drogi danego zakątka świata, którego utożsamianie z Japonią – choćby przez pryzmat II wojny światowej – było nawet nie dalekie od oczywistości, co wręcz nie do pomyślenia, zwłaszcza, że nawet taki dwór Togukagów traktował jego przedstawicieli dyplomatycznych jako delegatów państwa zagranicznego.

Stanisław Meyer intensywnie skupia się na relacji między Riukiu a Nihonem, wskazując, że choć z oczywistych względów nie mogło tu być mowy o równości, to i rozpatrywanie ich w kategoriach podległości byłoby obarczone błędem (naznaczonego wymogami propagandy) ahistorycyzmu. Zarazem nie sposób nie zawtórować chichotowi historii towarzyszącemu niezwykłej elastyczności mieszkańców Okinawy i okolic w dekodowaniu własnej tożsamości – raz jako przeciwstawnej japońskości, raz zaś ku tejże się poczuwającej.

Teoretycznie autor zaprzestaje na momencie Okinawy „do macierzy”, ale następnie i tak przy szeregu okazji wskazuje on na współczesne losy archipelagu, nie tracąc z pola widzenia również mniejszych wysepek. Z jednej strony rodzi to pewne uczucie niedosytu, z drugiej pozostawia jednak czytelnika z kompletnym ogólnym obrazem.

„Historia Okinawy” jest dokładnie tym, co obiecuje jej tytuł. Nie jest to pozycja obszerna, lecz mimo to z uwagi na swoją przekrojowość, jak też specyfikę tematu należy ją uznać za przekrojową i dla osób innych niż fascynaci wyczerpującą.

Autor: Klemens

więcej komentarzy dodaj komentarz