LOGOWANIE

Zarejestruj sie

Age of Empires 3

ocena05101520253035404550556065707580859095100 Głosuj na tę grę!

Wstęp, z którego dowiesz się o czym jest niniejszy tekst i zostaniesz oczarowany moją unikalną umiejętnością konstruowania bardzo długich i niejasnych zdań.

Artykułów traktujących o strategiach czasu rzeczywistego na łamach Sztabu opublikowano sporo, kilka z nich poruszało problematykę rozwoju tego popularnego gatunku w interesujący ale i dość gorzki sposób. Wielu znających się na rzeczy graczy ze smutkiem wizualizuje sobie mroczną przyszłość, którą przyjdzie im spędzić grając w Warcraft 5 – Jeszcze Więcej Idiotycznych Fantastycznych Stworów i Command & Conquer: Jeszcze Więcej Błyszczącej Grafiki. Byłem podobnego zdania i postanowiłem wyrazić je w złośliwym i kpiącym artykule mającym pełnić funkcję swoistego epitafium w sam raz na nagrobek gatunku, który na skutek wstrzymania w rozwoju znalazł się w stadium agonalnym a niebawem odejdzie w niepamięć. Chciałem jednak by tekst nie był jedynie oparty na moich przemyśleniach, chciałem by miał twarde oparcie w obiektywnych faktach. W poszukiwaniu tychże sięgnąłem po kilkanaście tytułów powszechnie uznawanych za kamienie milowe gatunku i po wielu godzinach spędzonych na obcowaniu z nimi zmuszony byłem zmienić zdanie. Szkoda. Będę musiał teraz znaleźć zastosowanie dla wszystkich tych ciętych i dowcipnych złośliwości jakie zamierzałem pod adresem strategii rozgrywanych w czasie rzeczywistym wyartykułować. Drżyjcie ekspedienci sklepów monopolowych!

Według mnie losy RTS-ów potoczą się odrobinę inaczej niż w przytoczonych powyżej wizjach. Zanim jednak przejdę do ogłaszania mych karkołomnych tez, w telegraficznym skrócie omówię początki gatunku i obecne trendy tak abyśmy uzyskali solidny punkt odniesienia. Bez znajomości przeszłości i teraźniejszości nie sposób trafnie przewidzieć przyszłości.

Rozdział pierwszy, w którym poznasz korzenie gatunku RTS zachwycając się przy tym moją rozległą wiedzą historyczną.

Rok 1992 obfitował w historyczne wydarzenia. W naszym miodem i mlekiem płynącym kraju otworzono pierwszą restaurację McDonald's ( za kryptoreklamę otrzymam dwa, tylko trochę przeterminowane, cheeseburgery), western Clinta Eastwooda „Bez przebaczenia” zdobył cztery Oskary ( za kryptoreklamę otrzymam tylko trochę porysowane VCD z filmem) a w ręce graczy trafił pierwszy RTS. Dune 2, bo o tym tytule mowa, podbił serca i umysły tysięcy graczy na całym świecie oferując innowacyjną mechanikę rozgrywki. Wizjonerzy z Westwood Studios obdarzyli graczy całkowitą kontrolą nad polem bitwy pozostawiając im przy tym swobodę w doborze strategii rozwoju ekonomicznego i ekspansji militarnej oraz intensyfikując emocje rezygnując z tradycyjnego modelu rozgrywki turowej. Gra mimo wszystkich swoich niebagatelnych zalet, posiadała także multum poważnych wad. Bardzo prymitywne SI, toporny interfejs ( umożliwiający kontrolowanie jedynie jednej jednostki naraz) i monotonne scenariusze podejmowanych misji są tymi najbardziej oczywistymi. Gdyby rzeczywiste konflikty zbrojne rozgrywały się według zasad istniejących w Dune 2 to dowodzący ochrypliby od wydawani komend każdemu z potwornie ograniczony, nie będących w stanie równocześnie przemieszczać się i strzelać, podkomendnych z osobna. Bądźmy jednak wyrozumiali – gra jest stara, a ponieważ fabuła osadzona jest na pustynnej planecie Arrakis to głupota wojaków jest poniekąd fabularnie uzasadniona. Nie od dzisiaj wiadomo, że sączący się z nieba żar i piasek w butach nie poprawiają sprawności bojowej. Mimo że dzisiaj przy Dune 2 mógłby dobrze bawić się jedynie półślepy masochista to warto pamiętać, że jest to pozycja, która zdefiniowała gatunek RTS i większość z zastosowanych w niej rozwiązań jest z powodzeniem stosowana również we współczesnych produkcjach.

Rok 1994 przyniósł popularyzację gatunku za sprawą kolorowego i klimatycznego Warcrafta. Poprawiony interfejs, urozmaicone obszary wojennych działań i możliwość wyboru jednej z dwóch zupełnie odmiennych (graficznie przynajmniej) stron konfliktu zapewniła grze ze stajni Blizzarda komercyjny sukces. Była to pierwsza gra wykorzystująca jednostki robotnicze nie tylko do zbioru surowców ale także do budowy i reperowania nadwyrężonych wrażymi atakami budynków.

Rok 1995 to kolejny triumf magików elektronicznej rozrywki z Westwood. Na twardych dyskach graczy zagościła pierwsza gra z jednej z najpopularniejszych serii – Command & Conquer. Tytuł zachował mechanikę rozgrywki znaną z Dune 2 jednak wszystko inne zostało poddane drastycznym zmianom i ulepszeniom. Zrezygnowano z widoku z lotu ptaka w jakim dotąd prezentowano pola bitew na rzecz rzutu izometrycznego, co w połączeniu z wprowadzeniem „realistycznej” grafiki okazało się bardzo korzystnym, standardowym dziś rozwiązaniem. Dopracowany interfejs umożliwił wreszcie wydawanie rozkazów dowolnej liczbie jednostek naraz. Oprawa dźwiękowa olśniewała, od meldunków wygłaszanych przez podkomendnych po świetnie wykonaną i różnorodną muzykę. Filmowe przerywniki i wprowadzenia do misji ( różnorodnych misji nie zawsze sprowadzających się do odszukania i zniszczenia każdej wrażej jednostki i budynku) uzyskały status wizytówki gier ze stajni Westwood i pojawiały się w każdej z ich kolejnych gier. Kolejnym ulepszeniem był dalsze zróżnicowane występujących w grze frakcji tak by ich odmienność nie sprowadzała się jedynie do wyglądu.

Te trzy tytuły uważam za najważniejsze dla rozwoju raczkującego gatunku, Dune 2 był prekursorem, Warcraft przyciągnął graczy, a C&C jako pierwszy został wyposażony we wszystkie dojrzałe elementy obecne we współczesnych RTSach. Doczekały się one wielu mniej lub bardziej udanych klonów i kontynuacji jednak żadnego z nich nie można uznać za grę na tyle świeżą i innowacyjną by określić ją mianem przełomowej.

Publicystyka sztabowa - Ewolucja gatunku RTS

| 1 | 2 | 3 | 4 | następna >>

więcej komentarzy dodaj komentarz

ILOŚĆ RECENZJI - 1 ŚREDNIA OCENA - 90% więcej recenzji dodaj recenzję