Czy strategie uczą historii?

Gry komputerowe powstały w celu dostarczenia użytkownikowi komputera krztyny rozrywki. Z czasem owa "krztyna" rosła i rosła- gry przeszły ewolucję od piłeczki odbijającej się od ściany i spadających klocków do gier rozgrywających się w pełnym trójwymiarze w wielotysięcznej palecie barw. Programiści nieustannie rozbudowywali swoje dzieła. Wkrótce małe firmy jak i wielkie koncerny zauważyły wielki potencjał w tej gałęzi branży. Z tą chwilą rozpoczęła się walka o klienta. Pragnięto nakłonić potencjalnego gracza używając rozmaitych środków. Rozpieszczony klient stał się coraz bardziej wymagający. Gry zaczęły traktować o jakiś banalnych konfliktach, bohaterach. Jednak ciężko było wymyślić interesującą fabułę. I ktoś wpadł na pomysł, by sięgnąć do najlepszego i najoryginalniejszego źródła- do historii.

Do dnia dzisiejszego powstało wiele setek( chyba nie przesadzam) gier "historycznych". Traktowały one o najprzeróżniejszych okresach historii poczynając od podbojów Aleksandra Wielkiego i Juliusza Cezara, poprzez średniowiecze aż po II wojnę światową i wojnę w zatoce. Nie zaskoczę chyba nikogo stwierdzeniem, iż były to strategie. Ale czy grom owym należy się określenie "historyczne". Czy rzeczywiście grając w nie można zgłębić wiedzę w tej dziedzinie wiedzy?

Żeby nie było nieporozumień- jako grę uczącą historii uważam te, które nie tylko zawierają kilka dat i autentycznych wydarzeń. Gra taka musi nieść w sobie w stopniu przynajmniej przeciętnym wiedzę o całym okresie, tłumaczącym przyczyny wydarzeń etc. etc. To od razu dyskwalifikuje zdecydowaną większość RTS-ów itp. A więc czy strategie uczą historii, czy nie? Odpowiem od razu- moim zdaniem tak( zresztą pytanie i tak było tendencyjne). Muszą one jednak spełniać ki

Po pierwsze- informacje nie mogą być ogólnikowe, twórcy nie mogą iść na "tanie" uproszczenia. Mogą one bowiem nawet zaszkodzić, gdyż gracz, który raczej sam nie sięgnie po inną książkę historyczną, niż instrukcja, może wyrobić sobie fałszywe przekonanie na dane zagadnienie. Mały przykład- twórcy gier( poza Sidem Maierem) często traktują po macoszemu temat kolonizacji. W ich grach jest to złoty interes, na którym można tylko zyskać. A że nie zawsze było tak "różowo" udowodniłem( mam nadzieję) w mej poprzedniej pracy. Jeżeli gra się skupia na jakimś szczególnym wydarzeniu, np. na bitwie, to uważam za niezbędne wyjaśnienie jak do tego doszło. I nie stwierdzeniem: "między państwem A a państwem B wybuchła wojna o zamożną prowincję". Twórcy powinni wziąć sobie do serca hipokratejską maksymę: "po pierwsze- nie szkodzić".

Po drugie- POD ABSOLUTNIE ŻADNYM POZOREM nie mogą zawierać błędów w kluczowych kwestiach. Wszelkie manipulacje historią zawsze były szkodliwe, a popełnianie takich błędów jest zmianą faktów. To trochę nie związane z tematem, ale dostałem szału, gdy na Discovery usłyszałem, że II wojna światowa rozpoczęła się 3 września.

Po trzecie- strategie takie nie mogą być zbytnio szczegółowe( choć ja bym chciał), gdyż 99% graczy po chwili sięgnie po inny krążek. Gracze nie lubią się zbyt uczyć.

Strategie mogą więc być dobrym źródłem edukacji( co ostatnio doceniło MEN), jednak moim zdaniem nigdy nie zastąpią w pełni podręczników i książek. Ale jako wstęp są wymarzonym środkiem. Tak więc hasło "uczyć poprzez zabawę" znajduje odbicie w rzeczywistości.

Piotr 'Klemens' Kociubiński
klemens777@wp.pl

Czy strategie uczą historii?