Sudan
Na podstawie układu w 1899r. Sudan stał się kondominium egipsko-brytyjskim; faktycznie zarządzany przez bryt. gubernatora(kondominium-obszar pozostający pod wspólnym panowaniem dwu lub większej liczby państw, zwykle forma władzy kolonialnej.). Jasno określone interesy kolonialne zadecydowały o jednostronnym rozwoju gospodarczym(plantacyjna uprawa bawełny). Jednocześnie dokonano podziału administracyjnego na część pn.(muzułmańską) i bardziej zacofaną płd.(murzyńską, częściowo chrześcijańską), co sprzyjało utrzymywaniu się istniejących antagonizmów i tendencji nacjonalistycznych. Narastający nacjonalizm rozwinął się silnie po I wojnie światowej, ale dopiero po kolejnej wojnie światowej zaistniał ruch niepodległościowy. Zaczątkom samorządności towarzyszyły walki o wpływy między muzuł. bractwami religijnymi: ansar(któremu przewodzili członkowie rodu Mahdiego) i chatmija. Pogłębiała się również walka polityczna między probryt. Partią Narodową(popieraną przez ansar-historyczne rany poszły w zapomnienie...) i proegipską organizacją Aszikka(popieraną przez chatmija). Obok tego rozwijał się ruch robotniczy(1946r. powstała Partia Komunistyczna) i związkowy. W 1951r. Egipt wypowiedział W.Brytanii układ o kondominium(król Faruk I ogłosił się także królem Sudanu)zawierając nowe porozumienie(mimo napiętych stosunków) 12 lutego 1953r. dotyczącego przyszłości Sudanu. Przewidywało ono wiosenne wybory, których konsekwencją będzie trzyletnia faza autonomii. Plebiscyt po upływie tego okresu miał zadecydować, czy Sudan będzie niezawisły. Dążeniu do niepodległości towarzyszyły liczne starcia polityczne(1 marca 1954r. doszło do gwałtownych rozruchów i starć między autonomistami, a zwolennikami połączenia z Egiptem). Mimo niesprzyjających warunków politycznych w 1955r. wycofano z Sudanu obce wojska, a 1 stycznia 1956r. w Chartumie ogłoszono niepodległość Republiki Sudanu. W tym samym roku Sudan został członkiem ONZ i Ligi Państw Arabskich. Nie dane było jednak młodemu państwu zaznać spokoju.
Od zarania niepodległości głównym problemem Sudanu jest antagonizm między arabską Północą i murzyńskim chrześcijańsko-animistycznym południem i ten też antagonizm wyznaczał kolejne losy kraju. 17 listopada 1958r. w Sudanie dokonał się wojskowy zamach stanu, w wyniku którego, władzę przejął gen. Ibrahim Abbud rozwiązując wszystkie parti
Dyktatorskie rządy Abbuda doprowadziły do destabilizacji wewnętrznej państwa powodując walki stronnictw(działania lewicy zjednoczonej we "Froncie Antyimperialnym"), ale przede wszystkim doprowadzając do zaognienia antagonizmów między Północą i Południem, czego następstwem był wybuch powstania zbrojnego w 1963r. na południu kraju(rebelianci zażądali autonomii, a nawet wysuwali hasła całkowitej niezależności). Nie panująca nad sytuacją dyktatura została obalona w 1964r. Przywrócono konstytucję z 1956r. i działalność partii politycznych. Nie ustały jednak walki burżuazyjnych stronnictw politycznych, a konflikt zbrojny z murzyńskim południem od 1966r. uległ znacznemu nasileniu. Natomiast w polityce zagranicznej Sudan po szczycie arabskim(2 września 1967r.) w Chartumie opowiedział się przeciw wszelkim rozwiązaniom dyplomatycznym w konflikcie z Izraelem, udzielając pomocy finansowej Egiptowi i Jordanii. W 1969r. Sudan przeżył kolejny zamach stanu. Tym razem rządy objęła Rada Dowództwa Rewolucji na czele z jej przewodniczącym gen. Dż.M.en-Nimejri(gen.,póź. marszałek, Dżaafar Mohammed en-Nimejri(ur.1930r.) od X 1969 pełnił urząd premiera, by w 1971r. przyjąć również stanowisko prezydenta. Od 1972r. jest również naczelnym dowódcą armii, a w latach 1972-73 pełni funkcję min. obrony).
