Pierwsza wojna w Zatoce Perskiej

pierwsza-wojna-w-zatoce-perskiej-2598-1.jpg 1 Druga faza „Pustynnej Burzy” rozpoczęła się 24 lutego 1991 r. Do jej realizacji Sprzymierzeni przeznaczyli 5 korpusów z prawie 4300 czołgami, 7100 wozami bojowymi, 4170 działami i 2200 śmigłowcami. W celu rozbicia irackich wojsk znajdujących się w Kuwejcie i południowym Iraku zastosowano manewr całkowitego ich oskrzydlenia. Tym sposobem szybko odcięto je od reszty kraju, po czym przystąpiono do ich systematycznego niszczenia. Wojska Irackie zupełnie nie były na to przygotowane. Pozbawione możliwości uzupełnień i pomocy odwodów, w dodatku mocno przetrzebione przez ataki lotnicze, nie miały większych szans w starciu z siłami koalicji. Zresztą także i w walce lądowej dało się wyraźnie zauważyć przewagę technologiczną wojsk amerykańskich nad sprzętem irackim. W konsekwencji siły zbrojne USA przemieszczały się szybciej niż można im było zapewnić zaopatrzenie, co stanowiło ich główny i praktycznie jedyny problem. Wycofujące się wojska irackie podpalały masowo kuwejckie szyby naftowe. Już 27 lutego wyzwolono stolicę Kuwejtu, zaś następnego dnia władze irackie, przekonane o swej porażce, zaakceptowały rezolucje Rady Bezpieczeństwa i zakończyły dalsze walki. Tego samego dnia gen. Schwarzkopf na polecenie Busha kazał wstrzymać ogień swym podkomendnym.

Dokumentem rozstrzygającym o pokoju stała się rezolucja Rady Bezpieczeństwa nr 687 z 3 kwietnia 1991 r. Składał się z dziewięciu zagadnień, m. in. problemu granicy iracko-kuwejckiej, ustanowienia strefy zdemilitaryzowanej pomiędzy stronami, rozbrojenia Iraku, wprowadzenia także systemu kontroli przyszłych zbrojeń, z
wrotu mienia zagarniętego przez Irak Kuwejtowi, rekompensaty za straty wynikłe w wyniku agresji, kwestii repatriacji, zaprzestania przez Irak wspierania międzynarodowego terroryzmu. Zaakceptowanie wszelkich tych warunków przez Irak było warunkiem formalnego zawieszenia broni między stronami oraz odwołania embarga. Dodatkowo Rada Bezpieczeństwa zobowiązała się do ścisłej kontroli władz irackich w sprawie przestrzegania zawartego porozumienia. Zasady tak kompleksowej kontroli były bezprecedensowe w historii działania ONZ, choć jak pokazały późniejsze wydarzenia, z ich realizacją było szereg problemów.

Sukces „Pustynnej Burzy” widoczny był z prawno-międzynarodowego, wojskowego i politycznego widzenia. Irak został pokonany, Kuwejt wyzwolony, a Stany Zjednoczone potwierdziły swoją supremację polityczną i militarną w świecie u schyłku XX w. Wydawało się także, że spokój na Bliskim Wschodzie w końcu na długi czas będzie zagwarantowany dzięki zwiększeniu ingerencji ONZ, a zwłaszcza Ameryki, w ten region. Ceną jaką przyszło za to zapłacić była śmierć 776 żołnierzy Sprzymierzonych (w tym 467 Amerykanów) oraz ponad 100 tys. Irakijczyków (w większości cywilów). Trudne do oszacowania były szkody jakie zaszły w psychice osób uczestniczących w konflikcie oraz rany jakie odnieśli. Wiadomo jednak, że były one ogromne (np. do roku 2000 183 tys. amerykańskich weteranów biorących udział w konflikcie zostało wykluczonych z czynnej służby na skutek tzw. syndromu zatoki perskiej – choroby, której nie udało się wyjaśnić). Koszta wojny szacowano na 61 mld $, przy czpierwsza-wojna-w-zatoce-perskiej-2598-2.jpg 2ym największą część, bo 36 mld $ poniosły Kuwejt, Arabia Saudyjska oraz pozostałe państwa Zatoki Perskiej.

Innym zagadnieniem była natomiast sprawa Saddama Husajna. Jeszcze w trakcie wojny prezydent Bush był całkowicie przekonany o potrzebie przerwania rządów dyktatora. Jednak już pod jej koniec amerykańska administracja dostrzegła zagrożenia jakie niosłoby to dla stabilizacji w rejonie Zatoki. Powstanie szyitów na południu Iraku groziło przyłączeniem tego regionu do Iranu, co stanowiło wielkie niebezpieczeństwo dla Arabii Saudyjskiej. Z kolei Kurdowie na północy dążyli do stworzenia własnego państw, co mocno ugodziłoby w Turcję – nowego sojusznika USA na Bliskim Wschodzie. Zresztą dalsza wojna mająca na celu podbój Iraku groziła rozpadem kruchej koalicji państw arabskich z Zachodem. W konsekwencji zdecydowano się pozostawić Husajna na stanowisku, jednocześnie licząc, że ten – nie widząc innego wyjścia – w końcu się zmieni. Przyszłe kryzysy wywołane przez Irak miały zadać kłam tym nadziejom.

Bibliografia:
1. Biziewski J., Pustynna Burza cz. 1 i 2, Warszawa 1994.
2. Bulloch J., Morris H., Wojna Saddama. Początki konfliktu kuwejckiego i reakcja międzynarodowa, Poznań 1991.
3. Szymborski W., Zatoka Perska. Problem stabilizacji, Bydgoszcz 1999.
4. http://en.wikipedia.org/wiki/Gulf_War#Casualties



Scorpinor
E-mail autora: scorpinor(at)wp.pl




Autor: Scorpinor
skomentuj
KOMENTARZE NA TEMAT GRY
więcej komentarzy dodaj komentarz