Wolne (Niezależne) Państwo Kongo pozostawało w Unii personalnej z Belgią do 1890r., kiedy to król Leopold II podarował je swojemu królestwu jako jego osobistą własność. Jednakże międzynarodowy skandal, jaki wywołał brutalny reżim- dopuszczano się przerażających okrucieństw wobec miejscowej ludności, zmusił króla w 1908r. do przekazania tego obszaru, już jako kolonii, Belgii. Nowy twór przyjął nazwę Kongo Belgijskie. Kolonia stała się dla Belgów głównym eksporterem surowców naturalnych (eksploatacją odkrytych na przełomie XIX i XXw. bogactw mineralnych zajmowały się kapitały belgijskie i brytyjskie poprzez utworzony w 1906r. koncern Union Miniere du Haut - Katanga). Warunki socjalne, zwłaszcza szkolnictwo było dobrze rozwinięte. Ograniczano jednak działalność polityczną Afrykańczyków (w wyniku tego kraj był niewłaściwie przygotowany później do dekolonizacji). Władze belgijskie wprowadziły ostry reżim kolonialny (centralistyczna administracja), wspierany przez kościół katolicki. Po I wojnie światowej następował dalszy rozwój przemysłu wydobywczego oraz wzmożony napływ obcego kapitału. Zaczęły wybuchać jednakże pierwsze wystąpienia antykolonialne-początkowo o charakterze religijnym. Począwszy od lat 20-tych zaczął się rozwijać ruch religijno-polityczny zwany kimbangizmem, zainicjowany w 1921r. przez jego twórcę- Simona Kimbangu (1880 lub 1890-1951), który łączył silne tendencje antykolonialne z ideami chrześcijańskimi zinterpretowanymi w duchu afrykańskim. Simon Kimbangu tworzył rozmaite sekty w obrębie religii afrochrześcijańskiej i był uważany powszechnie za proroka ludu Bakongo. Do momentu aresztowania w 1921r. przez władze belgijskie, Kimbangu uzdrawiał chorych i głosił tożsamość Boga chrześcijańskiego z Nzambi- Istotą Najwyższą ludu Bakongo. Zmarł w więzieniu, lecz swoją działalnością zainicjował szeroki ruch społeczno-polityczny o charakterze antykolonialnym, który doprowadził do powstania synkretycznej religii afrochrześcijańskiej.

Belgowie twardo zarządzali bogatą kolonią. Swoistym apogeum ich władzy była podróż króla Alberta I i królowej Elżbiety do Konga Belgijskiego rozpoczęta 5 czerwca 1928r., która stanowiła akt ukonkretniający "objęcie tych terytoriów we władanie przez naszych rodaków"-stwierdził Albert I. Warto dodać, iż ważnym punktem tej wizyty miała być inauguracja odcinka 1200 km. Drogi kolejowej Done Kongo- Katanga. W Kongu jednak wrzało. W latach 30-tych i 40-tych wybuchały strajki w wielu ośrodkach przemysłowych (m.in. górników w Katandze w 1942r. czy też powszechny w Matadi w 1945r., który zakończył się powstaniem zbrojnym. Nic zresztą dziwnego- wszak miejscowi robotnicy byli traktowani wręcz, jak niewolnicy...). Belgowie wyczuwali przyszłość i wzmogli eksploatacje bogactw mineralnych zarówno w czasie jaki i po II wojnie światowej (zapotrzebowanie na surowce strategiczne). Znaczenie strategiczne Konga Belgijskiego znacznie wzrosło, gdy 3 października 1948r. w jednej z kopalń znaleziono zielone kryształy uranu.

Kres władzy Belgów nadchodził jednak wielkimi krokami. Przez 80 lat panowali tutaj niepodzielnie kolonizatorzy belgijscy przeciwdziałając wszelkim próbom organizacji ruchu politycznego Afrykanów. Ich pociągnięcia administracyjne i polityka oświatowa podporządkowane były celom utrzymania bogatych obszarów Konga w zależności kolonialnej. Wszelkie przemiany i procesy społeczne, których widownią stał się kontynent afrykański w latach II wojny światowej, nie ominęły jednak Konga. Narastający proces walki wyzwoleńczej w końcu lat 50-tych zaczął stawiać coraz częściej na porządku dziennym problem niepodległości kraju. W latach 50-tych zaczęły powstawać w Kongu pierwsze organizacje polityczne o charakterze niepodległościowym, które w początkowej fazie tworzyły się wg podziału plemiennego. Najważniejszym z nich było opowiadające się za federalizmem Stowarzyszenie Plemienia Bakongo- ABAKO zał. W 1950r., na którego czele stanął Joseph Kasavubu (1910- 24.03.1969r., od 1959r.- przywódca Afrykańskiego Komitetu Demokratycznego- bloku partyjnego pod przewodnictwem partii ABAKO). Organizacja stawiała sobie za zadanie rozwój kultury wśród ludów Bakongo. W latach 1956-58 pod naporem wydarzeń, ABAKO przekształciła się w organizację o charakterze wybitnie politycznym, kierującą ruchem na rzecz uzyskania swobód demokratycznych i niepodległości. Zwycięstwo ABAKO w 1957r. w wyborach miejskich w Leopoldville, utworzenie republiki Kongo we francuskiej części Konga, konferencja przedstawicieli afrykańskich ruchów niepodległościowych w Akrze w 1958r. czy wreszcie masowy ruch polityczny, stały się czynnikami przyspieszającymi tok wydarzeń.