| Rozwój Broni Cięciwowej W Średniowieczu | ||||||||
|
Naciągnięta cięciwa musiała się o coś oprzeć. Opierała się do momentu naciśnięcia dźwigni spustowej o orzech. W średniowieczu orzech wykonywany był z rogu. Był to najważniejszy element tej broni, ale również najbardziej awaryjny.
Kusza była bronią bardzo skuteczną i niebezpieczną, niwelowała przewagę opancerzonego rycerza nad uzbrojonym w nią piechurem. Była jedną z przyczyn ciągłego doskonalenia zbroi. Przez niesamowitą skuteczność kuszy Sobór Laterański w 1139 roku wydał zakaz używania jej przeciw chrześcijanom (potwierdzony później przez papieża Innocentego III). Oczywiście zakaz nic nie dał. Kusza zdobywała coraz większą popularność w całej Europie. W Polsce stanowiła podstawowe uzbrojenie strzeleckie aż do końca XV wieku, a jej użycie odnotował już Gall Anonim w opisie oblężenia Głogowa przez wojska niemieckie w 1109 roku. W trakcie prac nad ulepszeniem kuszy powstało kilka ciekawych odmian tego popularnego narzędzia walki, jednym z najciekawszych była kusza wielostrzałowa w której nad łożem znajdowała się drewniana skrzynka w której ułożone pionowo jeden nad drugim znajdowały się bełty cięciwa zaś naciągana była i zwalniana przez strzelca za pomocą specjalnej dźwigni, pozwalało to na wyeliminowanie głównej wady kuszy tzn. jej małej szybkostrzelności natomiast znacząco pogorszyło jej celność bowiem dźwignia odciągnięta maksymalnie do tyłu automatycznie zwalniała cięciwę uniemożliwiając dokładne celowanie.
W trakcie prób udoskonalenia broni cięciwowej powstawały również jej odmiany "wielkokalibrowe" jak na przykład: działające na zasadzie rozprężania się elastycznego materiału, w którym energia powstaje dzięki jego skręceniu, różnej wielkości kusze wałowe( zwana też kuszą murową lub niedźwiadkiem).
Stosowana w starożytności, należała do rodziny ciężkich machin miotających, wyrzucających pociski torem płaskim. W Europie pojawiła się w XII wieku) zaopatrzone w kołowroty ułatwiające naciąganie cięciwy. Olbrzymich rozmiarów kusze, wyposażone w ciężką podstawę lub podwozie na kołach, wyrzucały okrągłe kule kamienne i metalowe oraz duże bełty na odległość do 900 metrów. Jej protoplastą był Gastrafetes (Grecja, ok. IV w. p.n.e.), zwany inaczej łukiem brzusznym, był rodzajem ulepszonego łuku o ramionach metalowych, w którym cięciwę napinano za pomocą suwaka ciągniętego w prowadnicy. Napinano go wysiłkiem nie tylko rąk, ale całego ciała, gdyż suwak opierano o ziemię, a specjalnie skonstruowaną kolbę o brzuch. Na przełomie II i I wieku p. n. e. bronią o podobnej konstrukcji dysponowała piechota chińska. Broń ta znana była także w armii rzymskiej. W Europie pojawiła się wraz z powrotem rycerzy z wypraw krzyżowych i nosiła niezgodną z prawdą łacińską nazwę balista. Kusze ręczne zmieniały zarówno formę, jak i konstrukcję, używano kusz miotających bełty, kule kamienne, żelazne i ołowiane.
Wszystkie wytwory te skomplikowane i zarazem bardzo delikatne, swój triumf święcą w starożytności. Wraz z upadkiem cesarstwa rzymskiego, poza nielicznymi wyjątkami, całkowicie znikają z areny dziejowej. Bibliografia: 1. R.M. Jurgi - "Machiny wojenne" 2. R. E. Dupuy, T. N. Dupuy - "Historia wojskowości" 3. A. Michałek - "Wyprawy Krzyżowe" 4. "Sekrety historii Polski" nakładem Readers Digest | ||||||||
Autor: 5915 | ||||||||
| << poprzednia | 1 | 2 |
