1. Tło historyczne

Przez wieki Finlandia znajdowała się pod obcą dominacją. Wciśnięta niczym klin pomiędzy Szwecję i Rosję, nie miałaby szans na oswobodzenie się, gdyby nie upadek obu mocarstw. Po szwedzko-rosyjskiej wojnie (1808-09) Finlandia wpadła w ręce Rosjan, którzy w przeciwności do Szwedów nie włączyli jej do Cesarstwa jako nowej guberni, lecz utworzyli quasi-niezależne Wielkie Księstwo. Dopiero lata później wyszedł na jaw błąd popełniony przez cara Aleksandra II. Obudzeni Finowie nie zamierzali ponownie utracić niezależności. Sto lat później car Mikołaj II podjął próby odebrania Księstwu autonomii. Odpowiedzią Finów na ów pomysł był udany zamach w Helsinkach na carskiego generała-gubernatora w 1904 roku.

Wojska carskie z pewnością nie puściłyby tego płazem, gdyby nie wybuch rosyjsko-japońskiej wojny, na którą wysłano Flotę Bałtycką. Finlandia zyskała chwilowe odroczenie kary. Jednak koleje losu były nadzwyczaj łaskawe dla Finów. Z bitwy pod Cuszimą zdołał ujść jedynie pancernik Aurora, a i kolejny car, Michał Romanow, miał nie lada kłopoty, które pojawiły się wraz z wybuchem rewolucji (1917 rok). Suomi stanęło przed dziejową szansą na uzyskanie pełnej niezależności. Społeczeństwo fińskie podzieliło się na trzy opcje polityczne: jedna opowiedziała się po stronie Białych, druga – po stronie komunistów, a trzecia dążyła do niepodległości (najbliżej było im jednak do Białych). W niedługim czasie wybuchła krwawa wojna domowa. Trzecia opcja wystawiła najsprawniejszą armię (Fiński Korpus Obronny; Suojeluskuntajärjestö) pod dowództwem byłego carskiego generała Carla Gustava Emila Mannerheima, wspomaganą przez szwedzkich ochotników i Finów z niemieckiego Jäger-Battaillon 27. Do maja 1918 roku komuniści zostali pobici i wyparci na tereny Rosji. W niedługim czasie FKO przekształcił się w regularną armię strzegącą wywalczonej niepodległości. Jako że większość żołnierzy fińskich była uzbrojona w rosyjską broń, postanowiono przyjąć do uzbrojenia znacznie ulepszone przez SAKO (Fabryka Broni i Maszyn Korpusu Obronnego; Suojeluskuntain Ase-ja Konepaja Oy) karabiny Mosina. Jednak wkrótce okazało się, że zdolności wytwórcze SAKO są zbyt małe i państwo wybudowało nową fabrykę broni – Państwową Fabrykę Karabinów (Valtion Kivääri Tehdas; VKT) w Jyväskylä.

Aimo Johannes Lahti

Oprócz zakładów rządowych produkcją broni zajmowała się również prywatna firma Tikkakoski Oy. W początkowym okresie, przekształcony w SA (Suomen Armeja – Armia Fińska) FKO, wyposażony był w pistolety i rewolwery pozostałe po wojskach carskich i zdobyte na Czerwonych. W odróżnieniu od Rosjan, którzy aż do roku 1945 produkowali rewolwer Naganta, SA postawiła na pistolet samopowtarzalny. Pierwotnie używano hiszpańskich pistoletów Cebra i Ruby (na nabój 7,65 x 17SR), zakupionych od Francji. Niestety, wybór ten podyktowany był względami finansowymi i wkrótce wyszły na jaw wszystkie wady Pistooli m/19 (taką nazwę przyjęły w SA). O ile w słonecznej Francji spisywały się całkiem dobrze, to w mroźnym klimacie Finlandii nie zdawały egzaminu. W 1923 roku nową bronią boczną SA został pistolet Parabellum, mimo że Francuzi oferowali następne Cebry za półdarmo.

Ruby

Mimo ogólnej dostępności pistoletów P.08 pochodzącej z wojennych nadwyżek, SA postawiło na fabrycznie nowe. Wynikało to z doświadczeń wyniesionych z eksploatacji hiszpańskich pistoletów. Nie chciano już więcej broni używanej. Problem polegał jednak na tym, że w myśl traktatu wersalskiego niemieckie fabryki nie mogły produkować broni wykorzystującej wojskowy nabój 9 mm x 19 Parabellum, ani z lufami o długości przekraczającej 100 mm. Zmusiło to Finów do kupna cywilnej wersji „Parabelki” na nabój 7,65 mm x 22 Parabellum z lufami długości 95 mm oznaczonej przez SA nazwą Pistooli m/23 Pb. W wyniku doświadczeń Szwajcarów, które udowodniły, że do naboju 7,65 mm x 22 najlepsze są lufy długości 120 mm, Tikkakoski Oy uruchomiła produkcję dłuższych luf, którymi zastępowano fabrycznie nowe zamontowane na m/23 Pb. W latach 1922-29 zakupiono 8000 pistoletów Lugera, które jednak nie mogły pokryć w zupełności zapotrzebowania SA. Rozpoczęto prace nad stworzeniem własnej konstrukcji, które poprowadził Aimo Johannes Lahti.

Lahti urodził się w roku 1896. Po szkole pracował jako ślusarz na kolei, potem trafił na front z carską armią i po demobilizacji wrócił na kolej. W 1921 roku ponownie wstąpił do armii, tym razem fińskiej. Kierował w niej rusznikarnią pułkową, gdzie zainteresował się konstrukcją broni. Zetknąwszy się z pistoletem MP 18I, stworzył własną konstrukcję, która wywołała wielkie zainteresowanie władz wojskowych. Jego pm wszedł do uzbrojenia SA w 1931 roku jako Koonepistooli m/31 (znany szerzej jako Suomi). W 1925 roku Lahti przeszedł do komórki badawczo-rozwojowej artylerii Ministerstwa Obrony, gdzie stworzył wraz z kapitanem A. E. Salorantą nowy rkm Lahti-Saloranta (LS-26). W 1932 roku Lahti w uznaniu zasług objął stanowisko naczelnego konstruktora broni ręcznej. Poza pm-em i rkm-em, Lahti stworzył jeszcze ckm, pistolet i przeciwpancerny karabin samopowtarzalny.

Lahti L-35