Saya - pochwa japońskiego miecza (katana,wakizashi,tanto) lub broni drzewcowej (yari,naginata). Część stroju broni czyli koshirae. Wykonywana najczęściej z dwóch płaskich kawałków drewna ściśle pod ostrze, które miało się w niej mieścić. Po sklejeniu lakierowana lub rzadziej owijana skórą. W zależności od stylu występowały na niej lub nie róznego rodzaju zdobienia, malowane lub w postaci inkrustacji. Otwór wejściowy zwano koiguchi a zakończenie kojiri.

Shinai - to bambusowy miecz używany w kendo do ćwiczeń oraz podczas zawodów. Broń sportowa wykonana z 4 bambusowych listewek częściowo pokrytych skórą. Shinai stworzono aby zastąpić używany wcześniej bokken, który z kolei (w celach zwiększenia bezpieczeństwa ćwiczeń szermierczych) zastępował katanę.



Shuriken - broń miotana, używana przez wojowników ninja.

Istnieją dwa rodzaje shurikenów:

hira shuriken - o płaskiej powierzchni, mający 4 do 8 ostrzy

bo shuriken - proste, mają 1 lub 2 ostrza

Każdy z tych rodzajów miał różne odmiany, wzorów shurikenów było bardzo dużo. Używano ich często do przestraszenia przeciwnika miotając nimi z ukrycia. Umiejętni wojownicy potrafili shurikenem nawet przeciąć zbroję, jednak najczęściej celowano w nieopancerzone części ciała.

Shurikeny najczęściej mają grubość 2 mm, średnicę 10 cm oraz masę 100 g.



Tachi - wczesna nazwa miecza japońskiego. Miecz żelazny, prosty, jednosieczny. Używany od ok. VIII wieku n.e. aż do końca XIX wieku. Broń używana m.in. przez Musashi Miyamoto.



Tantō – sztylet japoński. Długość maksymalnie do 30 centymetrów. Używany najczęściej do rytualnego samobójstwa (seppuku). Popularny również wśród japońskich kobiet do towarzystwa (tzw. geish) ze względu na niewielkie rozmiary i łatwość ukrycia.

Produkowany zgodnie z tradycją i kunsztem wytwarzania katan. Poza podstawową wersją tanto wytwarzano także jego wersje zmodyfikowane:

Aikuchi – pozbawiony jelca (poprzeczki, tzw. tsuby), przystosowany do ukrywania w rękojeści katany.

Kogatana – ukrywany w pochwie miecza.

Hamidashi – z tsubą.



Tonfa - rodzaj broni obuchowej cechujący się dużą wszechstronnością i łatwością użycia, używany tradycyjnie we wschodnich sztukach walki, obecnie wprowadzony do wyposażenia jednostek policji .

Tsuba - to garda japońskiego miecza (katana, wakizashi, tanto) lub broni drzewcowej (yari, naginata) część odpowiadająca za ochronę ręki przed ześlizgnięciem się z rękojeści na głownię (ostrze) miecza i ostrza przeciwnika w kierunku przeciwnym. Pełniła także wiele dodatkowych funkcji: pozwalała wyważyć miecz, mówiła o statusie społecznym posiadacza, a podczas zwarcia chroniła rękę przed cięciem przeciwnika. Tsubę najczęściej wykonywano ze stopów miękkich metali — miedzi, srebra, złota, także z brązu; rzadziej ze stali.

W najprostszej formie tsuba była pozbawioną ozdób metalową płytką. Zdarzały się jednak także tsuby ozdobne — wówczas powlekano je materiałem zdobiącym oraz wycinano w nich dekoracyjne otwory. Styl zdobienia zmieniał się z czasem, zależał od regionu geograficznego oraz wyobraźni twórcy.

Tsuka - rękojeść japońskich mieczy wykonana zwykle z wydrążonego drewna lub miedzi, z oplotem jedwabnym i elementami dekoracyjnymi.



Tsurugi - prosty, obosieczny miecz japoński, wykonany z brązu, z głownią rozszerzającą się ku dołowi.

Wakizashi - krótki japoński miecz jednosieczny (broń biała). Posiada głownię o długości 30-45 cm, w większości posiadającą wzdłużną, wzmacniającą krawędź zwaną shinogi. Przy pochwie wakizashi noszono krótki nożyk kozuka i pałeczkę kojiri. Rękojeść wakizashi nosi nazwę tsuka, a charakterystyczny wzór na niej to uchi-himo (uchi = atak, himo = sznurek, linka).

Wakizashi była bronią bardzo popularną wśród zamożnego chłopstwa gdyż w przeciwieństwie do katany była dla nich dozwolona. Miecz ten tworzy wraz z dłuższą od niego kataną zestaw o nazwie daisho. Tylko samuraj miał prawo do noszenia dwóch mieczy (katany i wakizashi) jednocześnie.



Yari - używana przez japońskich wojowników włócznia mająca długość od 1,5m do ok. 3-4m, a nawet ponad pięciu metrów. Zakończona krótkim (30-40cm) prostym ostrzem o trzech krawędziach lub charakterystycznym "krzyżowym" ostrzem ( z zamontowanymi w poprzek ostrza skrzydełkami zapobiegającymi zbyt głebokiemu wbiciu się Yari w cel). Drzewiec Yari wykonany był z drewna dębowego, otoczony listewkami bambusowymi i pokryty laką. Yari początkowo była bronia japońskich jeźdźców, wraz z rozwojem sztuki wojennej w jej lżejsze (a z czasem również coraz dłuższe) odmiany wyposażono oddziały piesze.

---

E-mail autora: Songokan

---