Naginata - jest to japońska broń drzewcowa używana w sztuce walki naginata-do. Naginata tradycyjna składa się z drzewca o długości ok. 180 cm oraz elastycznie zamocowanego na nim żeleźca o długości ok. 40 cm i kształcie zbliżonym do ostrza japońskiego miecza - katany bądź tachi, dzięki czemu mogła służyć zarówno do kłucia jak i cięcia. Długość drzewca podana powyżej jest jedynie uśrednioną długością, bowiem przez wieki używania wahała się od 60 cm do około 3 metrów. Podobnie jest z żeleźcem - jego długość wahała się od 15 cm do około 60 cm, różne były także szerokości ostrza i stopień zakrzywienia.

Naginata używana była początkowo w roli broni podstawowej uboższego samuraja i tych, którzy pretendowali do takiego tytułu. Wykształciła się wtedy sztuka używania naginaty (naginata-do), która opierała się na wykorzystaniu elastyczności zamocowania żeleźca. Około roku 1400 n.e. jej użycie zdegradowano do roli włóczni używanej w szeregach piechoty (użycie podobne do falangi macedońskiej). W czasach szogunatu walki naginatą uczono kobiet z rodów samurajskich.

Aktualnie używa się do ćwiczeń naginaty bambusowej z żeleźcem drewnianym.

Nihon-to - (od japońskiego Nihon, co oznacza Japonia), jest to ogólna nazwa miecza japońskiego, odnosi się ona jednak tylko do mieczy, które sami Japończycy uważają za japońskie. Podstawowym warunkiem, jaki musi spełnić oręż, by być nazywanym Nihon-to, jest ręczne kucie według tradycyjnych technologii. Miecze, które były produkowane masowo (nawet w Japonii) oraz tanie repliki nie zasługują na nazwę Nihon-to.

Ciekawostką może być to, iż każdy miecz nieprawdziwie japoński (nie zaliczający się do grupy mieczy Nihon-to) według przepisów w Japonii do dnia dzisiejszego, jest uznawany za broń pospolitą i na podstawie dekretów z czasów II wojny światowej, zostanie skonfiskowany przez władze i zniszczony. Oznacza to, że gdyby właściciel takiego miecza zechciał go przywieźć do Japonii, to miecz ten zostanie bezwzględnie odebrany i zniszczony.

Ninja-to - to krótki, prosty miecz jednosieczny z wyglądu przypominający nieco Wakizashi, jednak różni je od niego kilka istotnych szczegółów. W odróżnieniu od samurajskich mieczy wykucie Ninja-to nie odbywało się podczas specjalnych ceremonii tak jak np. w przypadku Katany. Broń ta nie była kuta perfekcyjnie dokładnie, jakoiż nie liczył się jej wygląd i trwałość a efektywność. Ninja-to było używane przez wojowników Ninja i była to jedna z ich ulubionych broni. Jej największą zaletą była wielofunkcyjność. Klinga miecza była w odróżnieniu do Wakizashi prosta a nie wygięta, natomiast drewniana pochwa miała otwór po obu stronach. Sam futerał służył skrytobójcom jako pałka ogłuszająca, rurka do oddychania pod wodą, dmuchawka do zatrutych strzałek, a przy okazji w jej wnętrzu mieściły się 3-4 mniejsze ostrza oraz strzałki z trucizną. Jeśli chodzi o sam miecz, zamiast Tsuby nałożone były 2-3 shurikeny, natomiast na końcu rękojeści była najczęściej skrytka na wiadomości, substancje chemiczne, itp. Całość zajmowała bardzo mało miejsca, była bardzo poręczna i użyteczna.



No-Dachi - zwany również daikataną - niezwykłych rozmiarów (długość nawet do 2,5m) japoński miecz wykorzystywany do walki w polu.

Broń tę noszono na plecach, ukrytą w prostych, drewnianych pochwach. Podczas walki oddziały żołnierzy wyszkolonych we władaniu no-dachi atakowały linię wroga usiłując ją przerwać.

Trening walki tym mieczem trwał ok. dwóch lat, a przyszli wojownicy ćwiczyli dzień w dzień pod okiem swojego sensei. Mozolna praca opłacała się jednak, ponieważ do wojownika który umiał sprawnie posługiwać się no-dachi na polu walki rzadko kiedy ktoś podszedł na dystans bliższy niż 2m.

Oręż nie zyskał jednak dużej popularności, dlatego wyprodukowano niewiele egzemplarzy. Z powodu imponujących rozmiarów, no-dachi upodobało sobie wielu artystów, którzy na swoich obrazach o tematyce batalistycznej często przedstawiali wojowników dzierżących no-dachi.

Nunchaku - rodzaj broni białej. Nunchaku to dwie pałki połączone ze sobą za pomocą linki - dziś nylonowej, dawniej wykonanej z włosów z końskiego ogona lub, jak podają inne źródła, włosów żony. Pierwotnie nunchaku służyło jako cep do młócenia ryżu.



Sai - inaczej "róg śmierci", to japoński sztylet podobny do widełek. Składa się z ostrza głównego (40-60cm) i dwóch bocznych sztyletów, które są nieco krótsze. Używany był przez wojowników Ninja, szczególnie przydatny do wytrącania broni przeciwnika, pierwotnie używana przez chłopów na plantacjach ryżu do robienia otworów na sadzonki. Dopiero po rewolucji Meiji (1868r) Sai posłużyło japońskim chłopom jako broń.



Współcześnie sztukę walki sai ćwiczy się w ramach treningu uzupełniającego w karate, oraz jako jedno z podstawowych narzędzi kobudo.

Broń japońska