Pika - to dawna broń drzewcowa piechoty, używana przede wszystkim przeciwko kawalerii. Były one bardzo długie i osiągały nawet do sześciu metrów długości.

Drzewce zakończone były na samym szczycie metalowym grotem, co zwiększało skuteczność w boju. Pikinierzy, których główną broń stanowiła pika, byli również uzbrojeni w krótkie miecze ze względu na niewielką przydatność piki w bezpośrednim starciu.

Podczas bitwy oddziały pikinierów były na ogół zgrupowane w zwarte oddziały, co zapewniało większą efektywność działania. Po wynalezieniu muszkietu pikinierzy stali się osłoną dla formacji wyposażonej w tą broń. Piki były w powszechnym użytku od czasów średniowiecza aż do XVII wieku.

W XVII wieku wzrost zasiegu oraz skuteczności ognia prowadzonego z muszkietów z zamkiem skałkowym i armat wraz z wprowadzeniem na wyposażenie piechoty bagnetów spowodowały, że piki stały się mało użyteczne i w XVIII wieku zniknęły z pól bitew.



Rapier - jest bronią białą o długiej, prostej i obosiecznej klindze, dłuższą od szabli. Jego początki sięgają wczesnego renesansu, kiedy to zrodziła się potrzeba zaistnienia broni noszonej "na co dzień" przez mieszczan. Był najpopularniejszą bronią Europy Zachodniej od XVI do XVII wieku. Natomiast w Polsce był używany głównie przez wojska autoramentu cudzoziemskiego (arkebuzerów, rajtarów, dragonów i muszkieterów).

Wbrew obiegowym opiniom jest on stosunkowo ciężką i powolną bronią (jego waga porównywalna jest do późnych mieczy jednoręcznych) – wymagał od posługującego się nim szermierza sporej sprawności fizycznej. Mimo, iż początkowo na równi służył do cięć i sztychów (pchnięć), w drodze ewolucji jego znaczenie jako broni siecznej zanikło.



Sejmitar - to miecz o zakrzywionej, jednosiecznej głowni, pochodzący z zachodniej Azji. Choć obecnie dość powszechnie "sejmitarami" nazywa się miecze arabskie, w rzeczywistości nie istniał historyczny miecz o takiej nazwie. Nazwa "sejmitar" pochodzi od perskiego "szamszir", który rzeczywiście był zakrzywionym mieczem używanym często w historii bliskiego wschodu. Sejmitarem nazywa się obecnie jednak często wszelkie wschodnie zakrzywione miecze - w tym indyjski tulwar i turecki kidżil.

Nazwa "sejmitar" jest nieprawidłową nazwą, którą jednak używa wielu ludzi, bardziej prawidłową nazwą jest "scimitar". Pomyłka powstała w trakcie tłumaczenia.



Szabla (ang. sabre, ros. sablja, niem. säbel, fr. sabre) - jest zaliczana do kategorii długiej siecznej broni białej. Wyróżnia się jednosieczną, wygiętą głownią. Może ona w końcowej części być obosieczna, czyli posiadać tzw. pióro. Przeznaczona do zadawania cięć i sztychów (kłucia).

Ostateczne pochodzenie wyrazu, a wraz z nim i samego przedmiotu, było wielokrotnie dyskutowane. Najnowszym studium w tym zakresie jest praca Marka Stachowskiego 'The Origin of the European Word for Sabre' (w: Studia Etymologica Cracoviensia 9 [2004], str. 133-141), [1] Praca ta cechuje się połączeniem danych językoznawczych z historycznymi. Autor ostateczne źródło szabli znajduje w Azji, w językach tunguskich, co pozostaje w zgodzie z awarską proweniencją samego przedmiotu w Europie.



Szpada - powstała w XVII wieku na zachodzie Europy w wyniku przekształcania rapiera (białej broni kłująco-siecznej). Szpada służyła do kłucia, dzięki czemu stała się lżejsza od rapiera.

Obecnie w sporcie, w szpadzie polem trafienia jest całe ciało - od maski aż po buty. Jest to sport, który charakteryzuje się niezwykłą szybkością oraz walecznością, w którym nie liczy się, kto rozpoczął natarcie, ale kto dobrze osadził koniec broni, powodując zapalenie się swojej lampy



Tomahawk - rodzaj broni z małą siekierką i długim drzewcem, nie miał obucha. Najczęściej był obosieczny, czasami jedna strona ostrzona w szpic. Używany przez Indian północnoamerykańskich jako broń do skalpowania, uderzania lub miotania. Pierwotnie miał kamienny toporek, później stosowano żelazo.



Zulfikar (również Dhu'l-Fakar, Zu'l-fikar, arab. ﺭﺎﻘﻔﻟﺍﻭﺫ) – mityczny miecz proroka Mahometa i syna Fatimy, jego ukochanej, Alego ibn Abi Taliba (stąd też kolejna nazwa miecza - miecz Alego), jeden z najstarszych symboli Islamu.

Zgodnie z przekazami Zulfikar został zdobyty przez Mahometa w bitwie pod Badr w 624 roku i przekazany przez niego tuż przed swoją śmiercią Alemu. Husajn ibn Ali wnuk Mahometa, syn Alego miał użyć Zulfikaru przeciw umajjadzkiemu kalifowi Yazidowi I w bitwie pod Karbalą.

Zulfikar wyobrażany był jako sejmitar o rozdwojonych ostrzach, na wzór litery V, z jelcem ozdobionym głowami wężów. Jako jeden z najświętszych symboli arabskiej kultury był częstym motywem dekoracyjnym, w szczególności chorągwi i proporców wojennych.



Źródło: Wikipedia