Bagnet - broń biała kłująca lub kłująco-sieczna mocowana u wylotu lufy karabinu, karabinka lub pistoletu maszynowego. Stanowi on jego przedłużenie umożliwiające użycie tych rodzajów broni strzeleckiej do walki wręcz.

Nazwa wywodzi się od nazwy francuskiego miasta Bayonne znanego niegdyś z wytwarzania najlepszych bagnetów w Europie. Pierwsze bagnety - szpuntowe, wprowadzone do użytku w połowie XVII wieku - były zwykłymi ostrzami obsadzanymi we wnętrzu lufy muszkietu. Stosowane były nie tylko w czasie wojen, ale także podczas polowań, np. na dziki. Muszkieter zazwyczaj nie miał czasu (w czasie polowania, bądź w czasie bitwy) na przeładowanie broni (muszkiety, ładowane odprzodowo, były de facto bronią jednostrzałową) i po oddaniu strzału stawał się bezbronny; dopiero wyposażenie go w bagnet dawało mu dodatkową broń osobistą - rodzaj piki, użytecznej tak podczas polowania w celu dobicia rannego zwierzęcia, tak jak w czasie bitwy do walki wręcz. W późniejszych rozwiązaniach technicznych zmieniono mocowanie bagnetów: bagnet tulejowy nie był już - tak jak szpuntowy - mocowany we wnętrzu otworu lufy, tylko nasadzany na zewnątrz, a ostrze bagnetu było odsunięte poza oś lufy i nie kolidowało z trajektorią pocisku. Dzięki temu możliwe stało się strzelanie także wówczas, kiedy bagnet był już założony na broń. W połowie XIX wieku używane były bagnety, długości nawet ponad pół metra, którymi walczyć można było nie tylko po obsadzeniu na lufie broni strzeleckiej, ale podobnie jak szablą lub pałaszem.

Współczesne bagnety, w odróżnieniu od rozwiązań stosowanych jeszcze w XIX i na początku XX wieku, przypominają raczej nóż z szeroką klingą i służyć mogą żołnierzom także do innych celów, niż tylko do walki wręcz - jako zwykły nóż do codziennego użytku, ale także np. jako element składanych nożyc do cięcia zasieków z drutu kolczastego, jako mała piła, do otwierania konserw i do innych tym podobnych zastosowań.





Balisong - rodzaj niewielkiego noża składanego, służącego do walki, stosowanego do tradycyjnie na Filipinach.

Kształt tego narzędzia powstał z połączenią Tabak maliit (japońskiej Yawary) z nożem. Prawdopodobnie jest to jedna z najstarszych broni stosowanych w systemie walki Kali. Jego rodowód sięga VIII w n.e. Swoją nazwę wywodzi z małej miejscowości Balisung z rejonu Batangas na Filipinach. Nóż ten dla mieszkańców tej miejscowości ma znaczeni nieomal religijne. Otwarty nóż symbolizuje trzy wierzchołki trójkąta oznaczające Niebo, Ziemię i Wodę. Sama nazwa Balisong oznacza "nóż motylkowy". W wersji złożonej (z zamkniętym ostrzem) przyrząd służy do walki podobnie jak Yawara. W razie szczególnego zagrożenia, poprzez rotacyjny ruch nadgarstka można otworzyć balisong, który wtedy jest używany jako broń biała.



Baselard (inaczej basilard) - rodzaj sztyletu wykonanego w całości z jednego kawałka stali. Charakteryzował się rękojeścią w kształcie litery I o grubym jelcu i głowicy. Obosieczna głownia zwężała się symetrycznie ku końcowi.

Bałta - topór bojowy, wywodzący się najprawdopodobniej z Bliskiego Wschodu.

Bałta posiada duże i szerokie ostrze o kształcie półksiężyca lub rzadko półkoła, osadzone na dużym toporzysku z drewna bądź metalu. Używany był zarówno do rzucania, jak i do walki wręcz. Często był ozdabiany arabskimi ornamentami. Używany był od XV do XVII wieku.



Berdysz (łac. barducium - siekierka) to broń drzewcowa. Ciężki, szeroki topór o zakrzywionym ostrzu i długim drzewcu (ok. 1,8 m), zdolny zmiażdżyć zbroje. Używany przez piechotę do walki z jazdą w XVI i XVII wieku. W Polsce w 1674 Jan III Sobieski wprowadził w wojsku polskim zmodyfikowany berdysz mały o długości ok. 120 cm, używany także jako podpórka (forkiet) podczas strzelania z muszkietu. Znany był już w starożytności, ale rozpowszechniać zaczął się w średniowieczu w XIV wieku (Europa Zachodnia).



Buzdygan (tur. bozdogan - pałka) broń obuchowa pochodzenia wschodniego, metalowa głowica osadzona na trzonku o długości ok. 60 cm. Głowica zbudowana była z piór (najczęściej 6 do 8, choć były buzdygany o ponad 20 piórach) promieniście rozchodzących się od drzewca. Pióra miały kształt trójkątny lub trapezowy, zwężający się ku dołowi. Trzonek był drewniany, drewniany okuty blachą lub całkowicie metalowy, czasami z ukrytym wewnątrz sztyletem.

Buzdygany używane były w Europie od X do XV w., zarówno przez piechotę jak i jazdę. W Polsce od XVI do XVIII wieku stanowił oznakę władzy oficerskiej rotmistrzów, pułkowników, poruczników i chorążych – były wtedy zwykle bogato zdobione, z zaokrąglonymi piórami.

Od roku 1992 czasopismo Polska Zbrojna przynaje raz w roku nagrodę Buzdygany dla wyróżniających się osobowości Wojska Polskiego.



Bułat (tur. z pers. pūlāt - stal) - to rodzaj szabli orientalnej, wykonana z bardzo twardej i sprężystej stali. Oprócz materiału, tzw. stali bułatowej broń ta wyróżniała się także krótką, krzywą głownią o szerokiem piórze.

Używana w Polsce oraz na Bliskim Wschodzie m. in. przez janczarów. Nazwą to okreslano w dawnej Polsce także stal damaseńską. W Turcji pod ta nazwą także pala.

Buława (słowo pochodzenia tureckiego) jest bronią obuchową, udoskonaloną formą kościanej lub drewnianej maczugi. Wywodzi się ze Wschodu i do późnego średniowiecza była używana do unieszkodliwiania przeciwnika, który osłonięty był tylko wątłym pancerzem (np. kolczugą). U kresu epoki pojawiły się nowe, sztywne zbroje płytowe, które sprawiły, że buława stała się tylko oznaką władzy wojskowej (w Polsce – hetmańskiej (XVI-XVIII wiek), gdzie indziej marszałkowskiej (XX wiek)). Buława posiada głowicę w kształcie kuli lub gruszki.

Broń biała od A do Z