Beryl

Wobec decyzji o standaryzacji kalibrów broni z innymi wojskami NATO rozpoczęto prace nad nowymi karabinami, które miały zastąpić dotychczasowe, stare uzbrojenie. Po pracach prototypowych, prowadzonych w latach 1995-1996, w 1997 roku do uzbrojenia Wojska Polskiego oficjalnie wszedł karabinek wz. 96 „Beryl”, który w użyciu jest aż do dziś, produkowany przez radomską Fabrykę Broni „Łucznik”.
Model broni oparto przede wszystkim na wzorze jej poprzednika, czyli karabinku wz. 88 „Tantal”, najbardziej zauważalną różnicą jest nieco inna konstrukcja oraz zmiana kalibru, z 5,45 mm na 5,56 mm (stosowany przez wojska Paktu Północnoatlantyckiego). Długość karabinu z rozłożoną kolbą wynosi 943 mm, natomiast ze złożoną 742 mm, długość lufy liczy 457 mm, zaś linia celownicza to 372 mm. Broń bez magazynka waży 3350 g (3,35 kg), z pustym trzydziestonabojowym magazynkiem 3535 g (3,53 kg), natomiast z pełnym trzydziestonabojowym magazynkiem 3904 g (3,9 kg). Prędkość wylotowa pocisku to 920 m/s, energia wylotowa pocisku wynosi 1690 J. Z karabinku można prowadzić trzy rodzaje ognia: pojedynczy, seryjny (serie po 3 pociski) oraz ciągły. Teoretycznie karabin jest w stanie wystrzelić 700 pocisków na minutę, a taktyczny zasięg rażenia wynosi 600 m. Zasada działania polega na odprowadzaniu gazów z lufy. Do „Beryla”
;
można zamontować celowniki takie jak: PCS-6 - noktowizyjny, nocny; CK-3 - kolimatorowy; LKA-4 - optyczny; CWL-1 - optyczny, połączony ze wskaźnikiem laserowym oraz podwieszany granatnik Pallad (40 mm).



„Beryl” doczekał się kilku zmodyfikowanych wersji, m.in Mini-Beryl, Beryl IPSC (broń strzelająca ogniem pojedynczym, przeznaczona na rynek cywilny), wz. 2004 oraz Beryl Commando. Poszczególne wersje „Beryla” również były poddawane udoskonaleniom.




Michał „Ramirez” Jodłowski
E-mail autora: ramireez(at)gmail.com




Autor: Ramirez
skomentuj
KOMENTARZE NA TEMAT GRY
więcej komentarzy dodaj komentarz